მე შენი მგონე, ჭირს შემკონე, დამწვი, მალ ალო, ზილფო ნაშალო, შემაშალო, მკვლელთ დალალო, მთიებო პირო, მიჯნურთ მჭირო, ბროლო და ლალო, კეკლუცო, ნაზო, შენ ლამაზო, ბროლ-ფიქალალო! მე შენსა ყარიბსა მიჯნურსა მაქვს სავალალო.
ჰხამს, შენთვის ხელმა, სოფელს მვლელმა, თავი ჭირს აროს, შენნი უწყალო ჰინდ-ლაშქარნი გარ-შეისაროს, მათგან დაზიდულს მშვილდსა უძლოს, გულსა ისაროს, დაჭრილი ჰრბოდეს, ცხოველობა გაიმქისაროს! მაგრამ უბრალოდ სისხლი შენზედ არს საალალო!
როს მოგიხილე, მყის შევიქენ თავისა მტერი! რად არ ვიცოდი, არა გყვანდა შენი საფერი?!
მოდი უხმოდ მოვკლათ დარდი ფიქრებს მივართვათ ჩვენ ვარდი სიყვარულის ჟრუანტელს გავდი ისევ გულში ჩამივარდი ნეტავ ისევ მოვა დარი თუ ისევ სევდა და ქარი დაგლილი თვალების ალი და ისევ უგონოდ მთვრალი მოლანდებას თუ მოკარი თვალი ალბათ ისევ დაკარგე თავი
ქარი ალერსში გამხვევს უთუოდ, ფიქრებს მომტაცებს ალბათ უამრავს, მე იმ სიყვარულს გაჩუქებ ახლა რომელიც ალბათ არვის უნახავს.. სიო ჩურჩულით შენს სახელს მეტყვის, დაუმონებელს,ველურს..უმართავს.. მე იმ სიყვარულს,მე იმ გულს გიძღვნი,
ფურცლების დროში თუ ჩაიქცა ზოგჯერ მელანი, დროდადრო ცრემლმა თუ დაატყო სისველე ლოყებს, თუ შენმა მზერამ გაიტაცა ფიქრის მერანი გულს ნუ დაკუჭავ უსისხლობით, უბრალოდ დრო ყეფს!
ასეა, როცა მოშივდება გრძნობებს წანწალით, გონება როცა გადახლართავს აზრების თოკებს, როცა სულ უცხო მოგადგება სევდის სახლ-კარით, სულს ნუ დათრგუნავ უწმინდობით, უბრალოდ დრო ყეფს!
ჩემთან ცხოვრებას უარყოფ ებრძვი მე კიდე შენთვის ყველაფერს შევცვლი ყოველ დღე გეტყვი მიყავრხარ ბეკი და გავჩუმდები ამაო ცრემლით ყველაფერს შევცვლით ამჯერად მეტყვი რად გინდა ბიჭო უაზრო ლექსი მერე თავს დავხრი ჩუმად და სევდით მერე შენ მოხვალ და ყურთან მეტყვი რომ გენატრები ვერაფრით მებრძვი აბა რად გინდა ტანჯვაში ცრემლი
იცით, მომწონხართ… და რატომღაც მეუცხოებით, არადა ჩემი ხელებიც კი თქვენი მგონია, დაგმგვანებივართ არეული ჩემი ცხოვრებით, უკიდეგანოს თურმე ორი კიდე მქონია. თქვენც დაიბენით.? მე შეგატყეთ – თმა გაისწორეთ. მერე რა მოხდა თუ ეს გული თქვენი მგონია. რა გაიფიქრეთ.? მეც მითხარით… ის არის სწორედ. ჩემი ფიქრებიც, ახლა მივხვდი, თქვენი ტოლია. არა, გაჩერდით. სად მიდიხართ.? ფეხებს დაიღლით.
ვარ უცხო ვინმე ყარიბი, ამა სიტყვითა მხმობელი, ამა მუხთლისა სოფლისა მაგინებელი, მგმობელი: მონა ვარ მისი მუდამ ჟამ და მისი შემამკობელი, - იგია ჩემი ხელმწიფე და ჩემი დამადნობელი!
ფუცავ, მე არვინ მიხილავს, რომ არს შვენებით ანაო! მთვარესა ეზრახებოდა: „შენ ვერ ხარ ჩემისთანაო!“ ვარსკვლავნი მუდამ სამონოდ გარს უდგენ თანის-თანაო. მხილველნო, დამემოწმენით: კარგი ყოფილა განაო?
მთავარი
