ჩემო ღვთიურო და მისტიურო არსებავ დედა გმირი ხარ ჩემთვის და საჯაროდ შენს ქებას ვბედავ… შენს ამაგს ვხედავ…. შენს ხოტბას ვბედავ…. ლამაზ თვალებში მე წარსულის სევდასაც ვხედავ მრავალ მაგალითს სიკეთისას მე ვსწავლობ შენგან…. გთხოვ მაპატიე თუ ხმამაღალ სიტყვას გავბედავ….. ბოდიშს მოგიხდი ასე საჯაროდ, როგორც გაქებდი…. არ მეწყინება, თუკი ამისთვის წამითაქებდი… ხელზე გემთხვევი და გამოვითხოვ კურთხევას შენგან
შენი თვალების შუქი არის ჩემი ფარანი… ნათლით,რომელიც შენ მიბოძე,სული ივსება. მე შენს სიყვარულს ვერ მასწავლის კაცი მავანი, ვიდრე თან მახლავს პატიოსან კაცის ღირსება. მე სალოცავი შენზე წმინდა არ გამაჩნია. შენი თვალებით დავინახე სამყარო ვრცელი… ვიდრე ცოცხალ ვარ გზას მინათებ,მწამს-თუ დავეცი, შენ ერთადერთი მეახლები ერთგული მცველი!
დღეს,როცა მეც მყავს შვილი, უფრო ლამაზი ჩანხარ, ბედნიერი ვარ შენით, მუდამ ჩემს გულში მყავხარ… ბევრჯერ გატკინე გული, ცრემლიც გადინე მე და- თუ გაწყენინე რამე- გთხოვ,მაპატიე დედა. ხარ ჩემი საფიცარი,
შენ არ დამატყობ გულზე ნატყვიარს ვგრძნობ, როგორ ფეთქავს შენი გულ-მკერდი, თვალებში ლურჯი ზმანება ელავს… წვიმის წვეთები აპობს გუბეებს, როგორც არასდროს ზღვაც, ისე ღელავს… ბაგეს, ვით ხატებს, ისე ვემთხვევი, შენი სხეული ცეცხლად ანთია და შენი კაბა ტანზე შემთხვევით შემოხეული ღამის ლანდია… ჩემი ხელები შენს ზურგს ეხვევა… თვალბში თითქოს ბინდი ჩამოწვა… დაუფიქრებლად გკოცნი ერთხელაც
მე ჩვენს ობლობას არავის ვდებ ბრალად იცოდე, უმშობლოდ გაზრდილ სიყვარულით მიყვარდი მარად… ვნების ქარცეცხლში კისრად ვიდებ სწორედ იმ ცოდვებს, რომ მიმაჩნია მე სამოთხის დაკარგვის დარად…
მწველი ფიქრები შემაჩვიე, როგორც ლანდები და ემსგავსები გაზაფხულზე მოვარდნილ მეწყერს, ჩემში შეგინდობ ყველა ცოდვას… მერე გაქრები… დიდ მონატრებად მოგიძღვნიან უნაზეს ლექსებს