იყო საღამო… ერთი კაცისგან შემდგარი ბენდი, ცაზე არ ჩანდა არც ვარსკვლავი, არც რომანტიკა, მსმენელი ერთი, არც მოხუცი, არც ახალბედი და უცხო ხმების უსასრულო, ღრმა დიდაქტიკა… ასე მგონია, ირგვლივ მხოლოდ სიჩუმე ისმის, მე ვუკრავ, მაგრამ, თითქოს ნოტებს მოედო ობი!.. მსმენელი ერთი, არც ბავშვი და არც ვიღაც მწირი… და კვლავ სიჩუმე და სიჩუმე და სიტყვის ფობი. მორჩა კონცერტი… რომ ჩაუწყდა ხმა ყველა ბგერას,
შენ მზე ხარ ამქვეყნიური. გამონათება ღვთიური. შენ სამოთხე ხარ ვნებული, ვისთვისაც მიცემს მე გული. მე გაზაფხული გიწოდე, მზად ვარ, რომ ცეცხლში ვიწვოდე. მომედოს შენი სახმილი, ჭრილობა მქონდეს გახსნილი. შენ ტკივილი ხარ უძირო, და ღამის ბინდი უძილო. შენ ფანტაზიის ნაყოფი, ჩემი გულის არსაყოფი.
ეგ საოცარი ბროლის ყელი და ფიქალ მკერდზე, თეთრ ღილ-კილოდან ასხლეტილი ოქროს ღილები… ჯოკონდას ღიმად ჩამოქნილი სახის ნაკვთები და ეგ თვალები,მოლოდინით გადაღლილები…
ცვალებადია ყოველი წამი,წააგავს თვალებს. და დრო თავს იკლავს ,ვნებააშლილ ქალწულის მკერდში, რემარკისეულ ბებერ “კალვადოსს” ღრუბლებით დავლევ, შემიყვარდება ნიკე ქალღმერთში.
და შემოდგომის ფოთლისფერია ჩემ გულში დილა, შენ კი საფირონს დაატარებ თვალების ნაცვლად, ალბათ ოდესღაც, მილიარდი მზეების წინათ, ალბათ ოდესღაც, მილიარდჯერ მთვარეზე მაღლა, ამტკივდა შენი არსებობა, შენ კი ვერ გრძნობდი რატომ არის მზე ასე თბილი,
და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება. როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.
და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი ეკლის მკერდზე ჩხვლეტა, თითქოს გულზე სისხლის წვეთი უნებურად დაეწვეთა, ტკივილს იტანს, მაგრამ თვალზე გადაეკრა შავი ნისლი, მგლოვიარეს რას უშველის დანთხეული ტანჯვის სისხლი.
სიკვდილის წინ არ იშორებს ფიქრებს თავის სანატრელზე,
ასე გგონია ვეღარ დავწერ დღეიდან ლექსებს? ასე გგონია ერთადერთი შენა ხარ მუზა? ლექსთა სამყაროს მარადიულ შენ ადგენ წესებს მღვრიე აზრებში როცა ისურვებ ჩაუშვებ ღუზას? შენ ჩემს სიტყვებში ალბათ ისეთს ვერაფერს ხედავ, ეგ მკაცრი გული მცირე გრძნობით მაინც აგევსოს ვიცი ცინიზმით, ალბათ ხშირად თქმასაც გაბედავ: “ცოტა აკლია, რასაც უნდა იმას დაწერსო, არავინა ყავს განმკითხავი , არვინ სთხოვს პასუხს, რეალობაში ვერ პოულობს გიჟი იმედებს
მთავარი
