ღამე უჩვეულო,ღამე შფოთიანი.
ფერთა მოზაიკა,ბნელში გახვეული.
მოსჩანს სევდიანი მწუხრის მინაზება.
ცაზე ვარსკვლავები,მთვარე გალეული.

რაღაც შორეული, სულში აღმოცენდა.
უფრო სევდიანი,ვიდრე მწუხარება.
თითქოს შეითვისა გულმა ყოველივე,
სულის მარტოობა,ღამის მდუმარება.

ვიცი საამისოდ ბევრჯერ დავფირდები,
იქნებ უთქმელობა სჯობდა გამჟღავნებას?
მაგრამ ამნაირი ჯანყი,აგონოა,
სულის ესოდენი ძალით ახირება!..

ვიცი,დამიმონებს აღარ მომეშვება.
თუკი მორჩილებით თავი დავუხარე.
ასე უღმერთობით,ასე უნუგეშოდ,
გული – გულიანად, ვეღარ გავახარე.

სულში ბობოქრობა იწყეს დემონებმა.
ჩემი ასპარეზი უგზო ტრამალია…
ფიქრით დამძიმებულს,ღვინოც აღარ მინდა,
ზოგჯერ მარტოობა ჩემი წამალია.

რა ვქნა? – უშენობით აღარ გამეძლება,
ფიქრი უსაშველო, ვეღარ მოვიშორე.
იქნებ შენ ისა ხარ,ვინაც სიყვარულით,
უნდა დაარღვიო ჩემი სიმარტოვე?!