ბავშვობაში ჩემთან ერთად ტიტინებდა,
ჩემი თოთო ნაბიჯების უტყვი მცველი.
ვიტირებდი? –
ალბათ, ისიც იტირებდა…

ჩემს ლოყაზე შედგებოდა
დედის ცრემლი.
ახლა როცა,
მწუხარებამ ამატირა,
როცა სულში მომღერალი გედი ვნახე,
როცა ჩემი სიხარული გამარტივდა,
სიზმრად ისევ წარმომიდგა დედის სახე:
ჩემს საწოლთან ქვითინებდა დედაჩემი,
თუ შენიშნა:
„ბავშვი მშვიდად რომ არ იყო“…
გამეღვიძა,
ლოყას წვავდა ცხელი ცრემლი,
ნეტა მართლა,
დედის ცრემლი ხომ არ იყო?