დე, იცი… ღამით ცრემლი მომდის ხანდახან და გარინდებულ სიმარტოვეს ტუჩებზე ვითლი, ჩემი ცხოვრების ის ეტაპი უკვე დამთავრდა და ყოველ დილით, მაკიაჟით მე ფერებს ვიცვლი. დე, იცი… მე მაჩუქეს, აპრილის კაბა და არათითზე წამომაცვეს მბზინავი რგოლი, მე გავიზარდე თუ ის კაბა დაპატარავდა არ ვიცი, მაგრამ მის ნაფლეთებს ყოველდღე ვწონი. დე, იცი… მტკივა სისხლისაგან დაცლილი გული, ლიბრგადაკრული თვალის ჭრილით ვეღარას ვხედავ, საწოლზე კუტი ლავაშივით პირქვე გართხმული რიჟრაჟით ისეც გახუნებულ ოცნებებს ვღებავ. დე, იცი
ბავშვობაში ჩემთან ერთად ტიტინებდა, ჩემი თოთო ნაბიჯების უტყვი მცველი. ვიტირებდი? – ალბათ, ისიც იტირებდა…
ჩემს ლოყაზე შედგებოდა დედის ცრემლი. ახლა როცა, მწუხარებამ ამატირა, როცა სულში მომღერალი გედი ვნახე, როცა ჩემი სიხარული გამარტივდა, სიზმრად ისევ წარმომიდგა დედის სახე: ჩემს საწოლთან ქვითინებდა დედაჩემი,
დედა შენდამი კითხვა გამიჩნდა რად შემასწავლე მე სიყვარული გესწავლა ჩემთვის მტრობა და შუღლი ხომ არ ვიქნებოდი დღეს ასე ტანჯული სული
დედა იცი მე უკვე დამავიწყდა ის ვინც მიყვარდა ის ვისაც ვუყვარდი ისიც კი ვისაც ვძულდი ალბათ იმიტომ რომ დღეს აქ აღარ ვარ ვეღარ განვიცდი მე გრძნობებს ადამიანურს
თუნდ ქალვაჟური თუნდ მეგობრული უკვე სულერთია ჩემთვის ყველა სიყვარული აღარ ვეკუთვნი იმ სამყაროს სადაც ცოდვა მეფობს ადამიანზე
ეხლა მარადისობის გზებზე დავდივარ და მხოლოდ იმისთვის ვტირივარ რომ ვიყავ ადამიანი დავბადებულიყავი ნეტავი ლომად ხომ ვიქნებოდი მეფე ყველა ცხოველთა სულის
მტანჯავს ეს ჩემი თავი ურჩი და ჩემი საქციელი მტაჯნველი სულის ვტირივარ მწარე ცრემლებს ვღვრი მაგრამ გვიანია უკვე ეს სინანული
შენ დარე გქვია. დედაჩემი, ჩემი დედა ხარ. მე – შენი შვილი, ნიკოლოზი, დიდება უფალს! მე არ მინდოდა, რომ შენ ასეთ დღეში გენახე, მე არ მინდოდა, აგვსებოდა ცრემლებით უპე. მე მახსოვს ის დრო, სხვანაირად როცა ვიყავით, სულ სხვანაირად… სხვანაირად თბილოდა მაშინ ჩვენს სახლში… მახსოვს (კარგად მახსოვს), როგორ ვიდავეთ იმაზე, რომ მე აღარა ვარ პატარა ბავშვი. არადა, ახლა რომ გიყურებ დილით მიმავალს სამსახურისკენ, შეციებულს და წელში მოხრილს, მე ვუბრუნდები იმ საღამოს, სწორედ იმავეს, როცა დიდივით გაგეჯგიმე, ხმა დავიბოხე და გადმოგხედე მედიდურად (არ მეცინება). ვიყავით ორნი ოთახში და ციოდა გარეთ, მე მივდიოდი, შენ ჩაიცვი შალის წინდები… მთხოვე, რომ კარგად მომეხურა ოთახის კარი.
ახლა გამახსენდა პატარაობა როცა გავიგე დედის რაობა ისიც გამახსენდა როგორ იტირე როცა ცხოვრებაში პირველად გიყვირე რამდენჯერ მაპატიე, რამდენჯერ შემინდე ჩემგან დაფასებას ვერასდროს ეღირსე ბევრჯერ აგატირე, ბევრჯერ გაგაბრაზე და როგორც დედა არასდროს შეგაფასე მესმოდა შენი გულის ჩუმი სინანული მასზე ჩემი ფეხით უტიფრად სიარული შენ დარიგებას მე ყურს ვარიდებდი ჩემს თავს ტყუილზე დედას ვაფიცებდი დედა მომიკვდესთქო ასე ვამტკიცებდი შენზე ცუდის თქმასაც ბევრჯერ ვაპირებდი
მთავარი
